Herken je dat gevoel? Je wilt differentiëren tijdens het lezen, en voor je het weet ren je van het ene groepje naar het andere. M3 hier, E4 daar, en een snelle lezer die zich verveelt in de hoek.
Op Instagram deelde ik al eens mijn weekplanning 'Mijn 5-daagse superlezer-workflow', maar in deze blog leg ik uit waarom ik die planning voor de HELE klas gebruik, ongeacht niveau.
1. Snel lezen is niet hetzelfde als begrijpen
We denken vaak: "Die leerling leest al E5, die moet een moeilijkere tekst hebben." Maar wat ik in de praktijk vaak zie, is dat die snelle lezers aan het racen zijn. Ze vliegen door de tekst, maar als je vraagt wat er stond, blijft het soms stil.
Doordat ze in mijn klas dezelfde tekst lezen als de rest, dwing ik ze om te vertragen. Ik daag ze niet uit op snelheid, maar op kwaliteit:
-
Hou je rekening met de leestekens?
-
Hoor ik een rustmoment bij de punt?
-
Kan je het expressiever voorlezen?
2. Samen praten over de tekst
Het grootste voordeel van één tekst? We kunnen hem samen bespreken. Omdat iedereen (van de zwakkere lezer tot de racer) hetzelfde verhaal heeft gelezen, is iedereen betrokken. We lachen om dezelfde grapjes en denken na over dezelfde vragen.
En vergis je niet: ook die snelle lezers komen in deze teksten heus wel eens een woord tegen dat ze niet kennen. Zo leren ze van elkaar.
3. Differentiatie zit in de hulp, niet in het papier
Betekent dit dat ik niet differentieer? Natuurlijk wel. Maar ik doe dat door mijn begeleiding aan te passen.
-
De zwakkere lezers neem ik apart voor extra instructie en begeleid hardop lezen.
-
De sterkere lezers gaan zelfstandig aan de slag.
Zijn ze binnen het leeskwartier klaar? Dan mogen ze gerust nog vrij lezen in een boekje op hun eigen niveau. Maar de basis? Die doen we samen.
Het resultaat? Meer rust in de klas, en geen enkel kind dat het gevoel heeft dat het 'apart' gezet wordt.
Hoe pakken jullie dat aan? Differentiëren jullie in materiaal of in instructie?
Reactie plaatsen
Reacties